Ik vind het heerlijk om mee te doen met al die wedstrijden. Soms verlies je, maar soms is het een succes. De uitkomst is altijd afwachten. Maar het brengt meer met zich mee, spanning en onzekerheid. En zeker die onzekerheid maakt je gewoon gek.
Mijn deelname met het verhaal ‘Blikjes, blikjes en nog meer blikjes’ voor de dag van de duurzaamheid van vorig jaar is zeker een succes te noemen. Mijn verhaal werd gekozen en stond met negen andere verhalen in het boek ‘Nog lang en gelukkig.’ Een prestatie waar ik nog steeds trots op ben, maar ook een prestatie die onzekerheid op levert. Was mijn verhaal wel zo goed? Waren er misschien niet zoveel deelnemers? De jury bestond uit mensen van uitgeverij Zwijssen en aangezien Zwijssen ook een naam hoog te houden heeft, ga ik er nog steeds vanuit dat ze selectief geweest zijn en als mijn verhaal niet goed was, deze gewoon niet geplaatst zou zijn.
Diezelfde onzekerheid kwam laatst weer om de hoek kijken, nadat ik een mail kreeg over Gentasia. Mijn verhaal ‘Het hart van steen,’ zal in hun bundel geplaatst worden. Fantastisch natuurlijk, maar toen ik op wel heel veel plekken mensen blije berichten zag schrijven, over hun plaatsing voor dezelfde wedstrijd, kwamen die vragen weer. Hoe streng was hun selectie? Werd iedereen geplaatst? Gisteren las ik op een schrijfforum dat zeker niet zomaar iedereen geplaatst is. Van de 90 deelnemers zijn er 20 verhalen geselecteerd. En dat is toch wel een opsteker.
Het is niet alleen de schrijfwedstrijden waar deze onzekerheid om de hoek komt kijken. Ook bij Keycolours en de illustratiewedstrijd van Lemniscaat heb ik hier last van. Al rond googlend ben ik wat andere deelnemers tegengekomen. Illustratoren met veel ervaring en wel hele goede illustraties. Eind mei weet ik van Lemniscaat meer. Eigenlijk zou dit half mei zijn, maar ze hadden blijkbaar aardig wat inzendingen. 637 in totaal en dan ga je je toch afvragen hoeveel kans je dan eigenlijk nog maakt. Maar goed een kans is nog steeds een kans natuurlijk en die kans is altijd nog groter dan bij de loterij.
Moet je dan wel meedoen als het elke keer zoveel onzekerheid met zich meebrengt? Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik de enige ben die met deze onzekerheid zit. Ik denk dat iedereen daar wel eens last van heeft en het gewoon een stemmetje is die je moet negeren. En op de momenten dat die onzekerheid weer komt stel ik me eigen twee vragen:
-Wat als ik het niet op zou sturen? Dan zou ik even ver zijn als ik nu ben. Eigenlijk heb ik niks te verliezen
-Hoe wil ik op mijn leven terug kijken als ik aan het einde ben. In ieder geval niet als iemand die alleen maar naar dat onzekere stemmetje luisterde.
Een ding is zeker. Ook al verlies je een wedstrijd het is niet het einde van de wereld en je haalt er altijd wat uit, zoals ervaring.